کارکرد رجز و رجز خوانی در شاهنامه و گرشاسب نامه

رجز نوعی گفتگو در میدان جنگ است در قالب دو تا هفت بیت که در آن ها رجزخوان به شکل سؤال و جواب به مفاخره، تحقیر دشمن،حدیث نفس و....می پردازد. بن مایه اصلی رجزها یا نازش به اصالت گوهر و نژاد است یا به هنر، یعنی کسب تجربه در زمینه های گوناگون مانند جنگاوری،دشمن شکنی، کاربرد فنون و حیله های رزمی و استفاده از ابزارهای جنگی. در حقیقت رجز یکی از ترفندهای مهم روانی غلبه بر دشمن به حساب می آید. نگارندگان در این پژوهش به بررسی وتحلیل انواع رجزهایی پرداخته اند که از سوی پهلوانان و جنگاوران شاهنامه فردوسی و گرشاسب نامه اسدی طوسی در آغاز نبردها بیان شده است.